Epigenetik Psikolojimizi Nasıl Etkiliyor?

Epigenetik Psikolojimiz Üzerindeki Etkisi Nedir?

Epigenetik moleküler biyolojiden genlerin kader olmadığı iddiasına bilimsel bir katkı sağlamak için getirilir. Psikolojik özelliklerimiz üzerindeki genetik etkilere dair çok büyük kanıtlar, kendi ruhumuzu ve kendi davranışlarımızı kontrol etmemek için, biri biyolojimize köle olduğumuz birçok kişi için ölümcül bir vizyon ortaya koyuyor. Gen ekspresyonunu düzenleyen bir mekanizma olan epigenetik, genetik determinizmden bir kaçış, doğuştan gelen eğilimlerimizi aşmanın ve kim olduğumuzu değiştirmenin bir yolu gibi görünüyor. Bu umut, hayvanlardaki belirli tür deneyimlerin, davranış üzerindeki uzun süreli etkilerle, belli genlere epigenetik bir işaret eklenmesine yol açabileceğini öne süren araştırmalardan kaynaklanmaktadır. Epigenetik böylece, doğuştan gelen özelliklerimizi ve yatkınlığımızı dikte edecek genleri geçersiz kılabileceğimiz veya üzerine yazabileceğimiz fikrine bazı mekanik bilgiler verir.

Bununla birlikte, bu fikirde doğuştan bir çelişki vardır; ancak, deneyime yanıt veren mekanizmanın aynı zamanda sonuçta meydana gelen değişiklikleri yerine kilitlemesi gerektiği varsayılmaktadır.
Epigenetiğin önceden belirlenmiş psikolojik özelliklerimizden bizi ayırabildiği iddialarını değerlendirmek için, genlerimizin bu özellikleri nasıl etkilediğinin ve hangi epigenetiğin gerçekte yer aldığının ayrıntılarına bakmamız gerekir. Moleküler biyolojide epigenetik, genlerin ekspresyonunu kontrol etmek için hücresel bir mekanizmayı ifade eder. Embriyonik gelişim sırasında farklı hücre tiplerinin oluşması için özellikle önemlidir. Tüm hücrelerimiz, her biri kolajen, karaciğer enzimleri veya nörotransmitter reseptörleri gibi spesifik bir proteini kodlayan yaklaşık 20.000 gen ile aynı genomu içerir. Farklı hücre tipleri, kendi işlerini yapmak için farklı bir protein alt kümesine ihtiyaç duyarlar. Böylece, her bir hücre tipinde, bazı genler “açıktır”, yani, bir enzim tarafından haberci RNA’ya kopyalanır, bu daha sonra uygun proteine ​​çevrilir. Diğerleri “kapatıldı”, yani DNA parçası sadece orada oturuyor ve protein aslında yapılmıyor.

Bir embriyo gelişirken, bazı hücreler kas hücreleri veya sinir hücreleri veya cilt hücreleri olma sinyalini alır. Bu sinyal bazı genlerin ekspresyonunu ve diğerlerinin baskılanmasını indükler. Ancak bu sinyaller genellikle geçicidir ve gelişimden sonra da devam etmezler, ancak hücrelerin hala kas hücreleri veya cilt hücreleri veya sinir hücreleri olarak kalmaları gerekir. Epigenetik mekanizmalar, DNA’nın aktif veya inaktif durumlara paketlenmesini içerir, öyle ki gen ekspresyonunun başlangıç ​​profilleri, hücrelerin ömrü boyunca korunur. Böylece bir tür hücresel hafıza gibi davranır. Bir hücrenin epigenetik durumu, hücre bölünmelerinden bile geçirilebilir. Ne yazık ki, bu açıklamadaki birçok terim yanlış yorumlamaya açıktır. Birincisi “gen” teriminin kendisidir. Sözcüğün asıl anlamı kalıtım biliminden geldi ve ebeveynlerden yavrulara geçen ve bazı gözlemlenebilir özellikleri kontrol eden bazı fiziksel şeylere atıfta bulundu. Artık kalıtım anlamında genlerin, bazı proteinleri kodlayan DNA dizisindeki varyasyonlar olduğunu biliyoruz. Örneğin, orak hücreli anemi için “gen”, protein hemoglobini kodlayan gende gerçekten bir mutasyondur. İkincisi ve ilgili, bir genin “eksprese edildiğini” söylediğimizde moleküler biyoloji açısından bunu kastediyoruz. Genetik bir varyasyonun bazı özellikler üzerindeki ya belirgin olmadığı ya da açıklanmadığı gibi, genetik bir varyasyonun etkisine atıfta bulunmuşçasına kalıtım anlamındadır.

Gen ekspresyonundaki dinamik değişikliklerin gerçekleşmesi için hatıra oluşumu gerekli olsa da, hatıraların kendilerinin gen ekspresyon şablonlarında saklandığına dair bir kanıt yoktur. Bunun yerine, sinir hücreleri arasındaki bağlantıların gücündeki değişikliklerde somutlaşmışlardır ve nöroanatomideki lokal, subselüler değişikliklerin aracılık ettiği görülmektedir. Son olarak, DNA’nın epigenetik fikri, hücre bölünmesi anlamındadır, ancak deneyime yönelik epigenetik tepkiler, bir organizmadan yavrularına aktarılabilir. Bu tür bir mekanizma bitkilerde ve nematodlarda mevcut olmasına rağmen, bunun memelilerde, özellikle insanlarda böyle olduğuna dair inandırıcı bir kanıt yoktur. Basit bir örnek ele alalım. Güneş ışığında biraz zaman geçirirsem, bronzlaşırsın. Bu esasen, cildimde melanin üretimini artıran ve cilt tonunun kararmasına neden olan gen ekspresyonundaki değişiklikleri içeren epigenetik bir işlemdir. Burada, ilgili genlerin ekspresyonu ile cilt renginin özelliği arasında oldukça basit, doğrudan ve acil bir ilişki vardır. Deneyime verilen bu hücresel cevap haftalar veya aylar arasında sürer, ancak daha uzun sürmez. Örneğin, strese cevap verme ve ilaç bağımlılığı gibi az sayıda gen üzerindeki epigenetik etkilerin önemli olduğu birkaç sinirsel işlev vardır. Ancak, zeka ve kişilik gibi psikolojik özellikler, birkaç genin devam eden eylemiyle belirlenmemektedir.

Birincisi, bu özellikler hiç genetik olarak belirlenmedi varyasyonun çoğu kökenli değil. Ayrıca, genetik etkiler binlerce gendeki çeşitlilikten kaynaklanmaktadır ve bu değişkenlik çoğunlukla beyin gelişim sürecini etkilemektedir. Bu etkiler, genlerimizin şu anda belirli bir şekilde ifade edilmesinden dolayı değil, gelişim sırasında belirli bir şekilde ifade edilmesinden kaynaklanmaktadır.

Bununla birlikte, bunların hiçbiri, davranışları doğuştan kabaca kesilmiş genetik olarak programlanmış otomatlar olduğumuz anlamına gelmez. Bu yapılar da sabit değildir. Değişim mümkün kalır. Davranışlarımızı hala kontrol edebiliriz . Alışkanlıklarımızı geçersiz kılmak ve yeniden şekillendirmek için çalışabiliriz. Bir dereceye kadar kendi bilinçaltı eğilimlerimizi aşabiliriz. Bu öz-farkındalık, disiplin ve çaba gerektirir. İhtiyacı olmayan bir şey epigenetiktir.