Gezegen Uyduları Ne İşe Yarar?

Gezegen Ve Uydu Yörüngeleri Ne İşe Yarar?

Uydu iki anlama sahiptir. Biri doğal yolla oluşan uydu, diğeri ise yapay bir uydudur. Yapay uydular insan yapımıdır. İngilizler doğal uydu için ‘ Moon’ kelimesini kullanmıştır. Volkanlar, donmuş okyanuslar ve metan denizleri ile uydular genellikle güneşten başka bir cismi çevreleyen kaya toplarından çok daha fazlasıdır. Aslında, birçok uyduyu Dünya ve Mars gibi gezegenlerden ayıran tek kesin şey, etrafında döndükleridir.

Uzayda Güneş Sistemi dediğimiz yer, Samanyolu Galaksisi dediğimiz ortalama bir sarmal galaksideki pek de muhteşem olmayan bir yıldızdan oluşur. Dokuz büyük gezegene, en az 60 gezegen uydusuna veya ayına, sayısız asteroit ve kuyruklu yıldıza ve aradaki tüm boşluklara sahiptir.

Gezegenlerin dördü, Jüpiter, Satürn, Neptün ve Uranüs halka sistemlerine sahiptir ve yedisinde bir veya daha fazla uydu vardır, sadece Merkür ve Venüs’ün bir uydusu yoktur. Binlerce asteroit, asteroit kuşağı olarak bilinen bir bölgede Mars ve Jüpiter arasında yörüngede bulunurken, birkaç milyar kuyruklu yıldızın çoğu Güneş’in etrafında Dünya’nın yörüngesinden yaklaşık 50.000 kat daha uzakta olan küresel bir bölgede hareket ediyor.

Güneş Sistemi’nin kütlesinin% 99’undan fazlasını içeren Güneş, Güneş Sisteminin merkezinde yer alır; tüm gezegenler ve asteroitler, Güneş’in saat yönünün tersine, Güneş’in dönüşü ile aynı yönde eliptik yörüngelerde hareket ederler. Gezegenler, Güneş Sistemindeki yerlerine göre iki farklı kategoriye ayrılır.

İç karasal gezegenler, Merkür, Venüs, Dünya ve Mars, kayalık bileşime sahip küçük, yüksek yoğunluklu gezegenlerdir. Halka sistemlerinden yoksundurlar ve çok az veya hiç uyduları yoktur. İç Güneş Sisteminin gezegenleri arasında, yalnızca Dünya güçlü bir manyetik alana sahiptir.

Bunun tersine, Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün dış Jüpiter gezegenler, büyük, düşük yoğunluklu gaz şeklindeki gezegenlerdir. Dış Jüpitersel gezegen daha büyük karasal gezegen daha vardır ve büyük başta hidrojen oluşan atmosferler (lH sahip 2 ) ve helyum (He). Pluto dışındaki her dış gezegen, bir manyetik alana, bir halka sistemine ve birçok uyduya sahiptir.

Plüton, dev bir kuyruklu yıldız çekirdeğini veya dış gezegenlerden birinin buzlu uydusunu andıran, Dünya’nın Ayından daha küçük, buzlu, düşük yoğunluklu bir cisim olmasıyla benzersiz bir dış gezegendir. Pluto’nun halkası yoktur ve sadece tek bir uydusu vardır, Charon.

Bilinen 60’tan fazla uydunun çoğu Jüpiter gezegenlerinin yörüngesinde. Jüpiter’in uydularından biri olan Io, yoğun volkanizma tarafından yıkılırken, Satürn’ün en büyük uydusu Titan, Dünya’nınkinden daha yoğun ilkel bir atmosfer sergiliyor. Neptün’ün geriye dönük bir yörüngede “geriye” doğru hareket eden bir uydusu olan Triton vardır ve sadece 37 K veya -236 ° C’de çok soğuk olan bir yüzeyden zayıf atmosferinde yükselen bulutlardır.

Asteroitler, iç Güneş Sistemindeki gezegen inşa sürecinin kalıntılarını temsil eder. Mars ve Jüpiter arasındaki asteroit kuşağında bulunan asteroitler, boyutları bilinen en büyük Ceres’ten 930 kilometre çapındaki mikroskobik toza kadar değişen kayalık cisimlerdir.

Kuyruklu Yıldız : Kuyrukluyıldızlar asteroitlerden çok farklıdır. Çoğunlukla buzdan yapılırlar, tozla ve çok çeşitli organik bileşiklerle bağlanmışlardır. Tipik olarak bir kuyruklu yıldız, birkaç kilometre genişliğinde bir çekirdeğe sahip düzensiz şekilli bir nesnedir. Kuyruklu yıldızların büyük çoğunluğu, zamanlarının çoğunu Güneş’ten çok uzak mesafelerde, Plüton yörüngesinin çok dışında, hatta en yakın yıldıza giden yolun üçte birine kadar geçirirler.

Dış uzayın karanlık bölgelerinde tüm kuyruklu yıldızlar mevcut değildir. Halley Kuyruklu Yıldızı, normal birkaç milyon yıllık sürenin aksine yalnızca 76 yıllık bir süreye sahiptir. Halley Kuyrukluyıldızı, Jüpiter ile yakın bir karşılaşma sonucu daha küçük bir yörüngeye yakalanan kısa dönemli bir kuyruklu yıldız örneğidir.

Güneş Sistemindeki gezegenler arası uzay ve güneş rüzgarı Uzay da, tümü Güneş rüzgarı biçiminde Güneş’ten dışarı akan protonları, elektronları ve iyonları içerir. Güneş’in yüzeyindeki dev parlamalar veya Güneş lekeleri, maddeyi, ışık ve diğer yüksek enerjili radyasyonla birlikte Güneş Sisteminin yakın boşluğuna gönderir.

Güneş Sistemi ile yıldızlararası uzay arasındaki sınırın tam olarak nerede olduğu henüz belirlenmedi, ancak yakın zamanda dört uzay aracı, Güneş Sisteminden kaçmalarına izin verecek hızlarla Plüton’un yörüngesini geçti. Bu nedenle, bu sınır yakın gelecekte kolaylıkla aşılabilir.

Aylar Nasıl Oluşur?

Astronomi camiasında Önde gelen bir teoriye göre, Mars büyüklüğünde bir kütle yaklaşık 4,5 milyar yıl önce Dünya’ya vurdu ve çarpışmanın enkazı, Ay’ı oluşturmak için birikti. Ancak Dünya’nın Ay’ının aksine, birçok uydu bir araya gelerek yörüngede bulundukları cismi oluşturan aynı malzemeden oluştu. Diğer uydular, daha büyük bir cismin yerçekimi tarafından yörüngeye alınan asteroitlerdir. Sadece cüce gezegen Plüton’un Ay’ı Charon’un Dünya’nın Ay’ının oluştuğu şekilde oluştuğu düşünülmektedir.

Yapay Uydular Ne İşe Yarar?

Tüm uzay aracı faaliyetleri gibi uyduları kullanmak son derece pahalıdır. Taşıyıcı roketinin maliyeti 100 milyon Euro’dan başlıyor. Uydular olmadan hayat çok daha zor olurdu. Uyduları olmayan bir dünya, navigasyonsuz ve çoğu televizyon kanalının izlenmediği bir Dünya olurdu.

Hava durumunu doğru bir şekilde tahmin etmek imkansız olurdu. Hayatı rahat ettiren birçok şeyden mahrum kalırdık. Öyle olmamak için 1200’den fazla uydu Dünya etrafında dönüyor.

Doğal Uydular Ne İşe Yarar?

En iyi bilinen Ay, Dünya gezegeninin yörüngesinde olan Ay’dır. O, Dünya’nın tek doğal uydusu ve insanların ziyaret ettiği tek dünya dışı bedendir. Ay’daki yerçekimi, Dünya’nın yerçekiminin altıda biridir ve astronotların yüzeyde dev sıçramalar yapmasına izin verir. Ay’ın bir atmosferi yok, ancak uzay aracı her iki kutupta da çarpan kuyrukluyıldızlardan biriken su buzu buldu.

sistemindeki uyduların kütleleri ile bu uyduların etrafındaki gezegenlerin oranlı incelendiğinde, en yüksek oranın Ay-Dünya çiftinde olduğu görülmektedir. Başka bir deyişle, Ay nispeten büyük bir uydudur.

Bu, Ay’ın Dünya üzerinde önemli etkileri olduğu anlamına gelir. Ay’ın Dünya üzerinde en önemli etkilerinden biri Dünya’nın eksen eğimi üzerindedir. Eksenin bu eğimi, Dünya’nın farklı bölgelerinin yıl boyunca farklı açılardan güneş ışığı almasına, dolayısıyla mevsimler yaratmasına neden olur.

Ay Güneş ile birlikte günde birkaç kez deniz seviyelerini yükseltir ve düşürür. Ay Dünya’nın etrafında dönerken, yerçekimi okyanuslarda gelgitler yaratır. Dünya’ya ne kadar yakında gelgitler o kadar güçlü olur. Ay olmasaydı, okyanusların gelgiti önemli ölçüde azalmış olurdu.

Bu, kutuplardaki deniz seviyesinin önemli ölçüde arttığı anlamına gelir. Jüpiter gezegeninin yörüngesindeki dört gezegen büyüklüğündeki uydudan biri olan Europa, bilim adamlarının 50 kilometre derinliğinde bir okyanusu kaplayabileceğini söylediği nerdeyse camsı bir buz yüzeyine sahip. Jüpiteri ve Europa arasındaki gelgit kuvvetlerin okyanusu sıvı tutmak için yeterli ısı ürettiğine inanılıyor.