İzolasyon Belirli Psikolojik Bozukluklara Neden Olabilir.

Karantinanın Psikolojik Etkileri

Bu günlerde gördüğümüz milyonlarca kişi yayınlanmamış yeni bir duruma maruz kaldı. Karşılaşacağımızı hiç düşünmediğimiz bir şey: bir karantina. Koronavirüs krizinin bize getirdiği birçok sürprizden muhtemelen en büyük etkiye sahip olanı tecrittir. Virüs, nüfusun az çok yüksek bir yüzdesini etkileyecektir, ancak hapsetme neredeyse herkes için bir konudur.

Bu tür önlemlerin büyük popülasyonların ruh halini nasıl etkilediğini bilmek için çok fazla bilimsel verimiz yok. Yakın tarihte daha önce hiç bu kadar çok insan evde kalmaya zorlanmadı. Bu yüzden psikologlar, onu tutmak zorunda kalan milyonlarca insan arasındaki karantina sonuçlarını tahmin edemiyorlar.

Pandeminin diğer yan etkilerini daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir: ruh sağlığı üzerindeki etkisi. Esas olarak SARS olayında olmak üzere geçmiş salgınlara dayanan en az beş büyük referans klinik çalışma vardır. Çoğu, veriler ışığında, izole kalmaya zorlanan hastaların psikolojik durumlarının aynı dönemde karantinaya almayanlara kıyasla nasıl geliştiğini analiz etmeye çalışmaktadır. En çok atıfta bulunulan çalışmalardan biri, Çin hastanelerinden SARS’dan etkilenen hastalarla temas halinde olan ve en az 9 gün boyunca hapsedilmek zorunda kalan düzinelerce sağlık personelinin klinik analizidir.

İzole edilmesi gerekmeyen akranlarının evrimine kıyasla, karantina ciddi stresle ilişkili bozuklukların gelişimi için ana belirleyici olarak ortaya çıktı. Yani, tecrit edilmiş olan kişilerin hapsetme döneminden sonra psikolojik rahatsızlıklara yakalanma olasılığı daha yüksektir. Kaydedilen en yaygın semptomlar arasında kronik yorgunluk, sinirlilik, ayrılma, anksiyete ve uykusuzluk vardı. Bu semptomatoloji, tıbbi eylemlerle ilgili birçok durumda ortaya çıktı. 2009 yılında yapılan bir çalışma, travma sonrası stres sendromunun ortaya çıktığı ciddi salgınlarda izolasyon vakaları ile ilgili. Sağlık personeli arasında bu sendrom karantinaya girdikten 3 yıl sonra bile ortaya çıktı.

Sıradan vatandaşlar arasında, sonuçlar da ölçülebilir. 2007’de Avustralya’da at nezlesi salgını nedeniyle birkaç hafta izole edilmesi gereken at sahiplerinin yaklaşık yüzde 34’ü, genel nüfusta tespit edilenlerden üç kat daha fazla sosyal sıkıntı belirtileri gösterdi. İzolasyon durumunun psikolojik sonuçlarının tüm yaş gruplarında genelleştirildiği görülmektedir. Ama neden? Bu karantina durumunda en stresli faktörleri nelerdir?

Sekiz epidemiyolojik çalışma, çoğu hasta için en önemli patojenik faktörün enfekte olma veya başkalarına bulaşma korkusu olduğunu göstermiştir. İlginçtir, bu korku karantinadaki insanlar arasında artar, sanki tecrit salgının aktif bir ajanı olma hissini arttırır. Mesafeli bir durumda, herhangi bir duygu daha akut hale gelir, ayrıca bulaşma korkusu. Bu korkunun en çok takdir edildiği nüfus grupları, hamile kadınlar ve bağımlı çocukları olan yetişkinlerdir.

İkinci kaygı faktörü, mantıksal olarak, can sıkıntısı ve hayal kırıklığıdır. Karantina tamamlandığında (ve herhangi bir minimum aktivite önlendiğinde), hayal kırıklığı hissi artar. Bu anlamda, çeşitli çalışmalar teknolojilerin izole kişilerle iletişim kurmak için kullanılabileceği salgın hastalıkların daha düşük oranda psikolojik ve psikiyatrik morbidite ürettiğini göstermiştir.

Birkaç Temel Kaynak

SARS krizi sırasında Kanada’da izole kişilerle yapılan bir çalışma, psikolojik rahatsızlıklardan muzdarip olan hastaların yüksek bir yüzdesinin, hapsetme sırasında evde (gıda, su, hijyen ürünleri, oyunlar) yeterli temel kaynağa sahip olmadığından şikayetçi olduğunu gösterdi. …) Bu anlamda, bu ürünlerin eksikliğinin hapsetmenin kendisine daha fazla katkısı olan stresli bir madde oluşturduğu gösterilmiştir. Çalışma, izolasyon durumları karşısında yetkililerin bu ürünlerin en çok ihtiyaç duyan insanlara tedarikini öngördüğünün önemini kabul ediyor.

Karantina sona erdikten sonra, çeşitli üniversitelerin çalışmaları başka psikolojik risk faktörleri olduğunu kabul eder. Stigma hissini (enfekte olduğu için irrasyonel suçluluk duygusu), aradan sonra yeni ekonomik durum korkusunu ve hastalığa aşırı duyarlılığı (tekrar enfekte olma korkusunun aşırı olduğunu) vurgulamaktadırlar.

Tüm bu çalışmalar, böyle krizlerle yüzleşmek zorunda kalan psikologlar ve psikiyatristler topluluğu için çok yararlıdır. Aklımızda ne olacağını bilmek, hazırlanmamıza yardımcı olur. Bu makalelerde bildirilen duyumların yaygın olduğunu ve karantinamızın bir noktasında bize saldırma olasılıklarının çok yüksek olduğunu bilmeliyiz. Ama onların da geçeceğinin farkında olmalıyız. Sağlık krizinin küçük yan etkileridir.

Yetkililer açısından bakıldığında, bu bilimsel kanıtları dikkate alarak, kurbanla yüzleşmek için halkı bilgilendirmek, canlandırmak ve zihinsel olarak hazır tutmak incitmez.