Özel Şirketlerin Uzay Yarışı

Özel Şirketlerin Uzay Yarışı

Uzay ortamı artık devlet kurumlarının tek koruyucusu değildir. Özel şirketler arama alanına girdiler ve tek başına hükümetlere bırakılırsa sektörün daha hızlı ve süratli ilerlemesini sağlıyorlar.

Özel şirketlerin birbirleriyle ve hükümet kuruluşlarına karşı rekabet ettiği yeni bir uzay yarışı başladığını iddia edilebilir. Ancak bu kez, belli bir hedefe ulaşmak için ilk önce hakimiyeti gösterme isteği yerine müşteriler için bir rekabet tarafından yönlendiriliyor. Hemen beliren şey, hemen hemen tüm bu şirketlerin ABD’de yerleşik olmasıdır. Uydular inşa etmek ve fırlatmak ile telekomünikasyon için düşük Dünya yörüngesine fırlatmak ve Uluslararası Uzay İstasyonuna (ISS) ve ötesine mürettebat ve kargo göndermek arasında büyük bir fark var. Birçok ülkede özel şirketler uzun yıllardır uydu pazarında yer almaktadır. Hükümet dışı mekân keşfinin geliştirilmesine yaptığı katkılar, girişimcilere iz bırakacakları vizyon ve kaynaklarla, kendi alanlarını geliştirme yolunda ilerlemelerine yardımcı oldu. Bugün ABD’deki birkaç şirket, özellikle SpaceX, Blue Origin ve Virgin Galactic. Her üç şirketin temel hedefleri, özellikle eğiticilerin ve uzay araçlarının yeniden kullanımı yoluyla, özellikle eğitimli astronotlar olmayan insanlara ulaşabilmeleri için, alana erişim maliyetini azaltmaktır. Bu şirketlerin ortak bir yönü de, baş yöneticilerinin özel tutkusu.

Bu amaçla şirket, roketlerin tasarımı, üretimi ve lansmanı konusunda uzmanlaşmıştır ve NASA ve Savunma Bakanlığı roketi için seçim sözleşmesi sahibi olan United Launch Alliance’a (Boeing ve Lockheed Martin arasında) doğrudan rekabet imkânı sağlamıştır. Onun başarısı muhteşem oldu. Falcon 9 fırlatma aracı ve Ejderha uzay aracını geliştiren şirket, 2012 yılında ISS’de bir uzay gemisini yerleştiren ilk ticari şirket oldu. Şirket şu anda kargo taşıyan düzenli bir çalışma yürütüyor.

Musk, Londra’dan New York’a uçmasının 29 dakika kadar sürebileceğini hesaplıyor. Şirket, 2018’de astronotları ay’a göndermeyi planlıyor. Her iki durumda da çok şey olabilirdi – 2018, 2000 yılında Amazon’un arkasındaki teknoloji ve perakendeci girişimci Jeff Bezos tarafından kurulan Blue Origin’in insanları uzaya çıkarmayı hedeflediği yıl. Fakat hırsı SpaceX’inkilerden farklıdır. Mavi Köken, uzay turizmi endüstrisini hedef alan, ticari olarak mevcut, alt yörüngesel insan uzayını keşfetmeye odaklanıyor.

Teknoloji, SpaceX ve Blue Origin’inkilerden farklıdır, çünkü uzaya fırlatma zeminden değil, bir jet uçağından. Bu yaklaşık 18 km’lik bir yüksekliğe (normal uçak uçuşundan iki kat daha yüksek) uçar ve yaklaşık 100 km’lik bir yüksekliğe sahip olan daha küçük, roketle çalışan bir uzay aracını (SpaceShip Two) serbest bırakır. Program, teknik zorluklarla – ve daha sonra, uzay gemisi, 2014 yılında bir test uçuşu sırasında havada patladığında, ilk yolcu için henüz bir tarih belirlenmedi.

Değişimler, uzay yarışı sonunda ciddiye alan, uzayda denenmiş ve test edilmiş uluslararası işbirliğinin bir zemini karşısında gerçekleşiyor. 1980’ler ve 1990’lar boyunca, ABD ve Rusya uzay programları birbirini güzelce tamamladı. Voyager sondaları bize Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün’ün muhteşem görüntülerini verdi. Mariner ve Viking görevlerinde Mars’a Pathfinder, Fırsat ve Merak açtı. Messenger orbited Merkür ve Magellan Venüs’ün yörüngesinde. 2006 yılında Pluton’a Yeni Ufuklar başladığında, güneş sisteminde keşfedilmemiş kalan son gezegeni ziyaret etmek bir görevdi. Tabii ki bu ülkeler de birbirleriyle rekabet ediyorlar. Çin’in sahaya girmesinin ABD uzay programına yeni bir zorunluluk getirmek için yeterli olduğuna dair yaygın spekülasyonlar olmuştur.

Ancak bir rekabet unsuru olsa da, geçtiğimiz birkaç on yıldaki başarı, gerginliklerin zemin üzerinde yükseldiği zaman bile uzayda işbirliği yapmanın mümkün olduğunu göstermektedir. Gerçekten de, uzay araştırmaları, kesinlikle sahip olmaya değer bir şey olan uluslararası politikadan bir tampon bölge olarak hareket edebilir. Özel şirketlere yönelik uzay araştırmalarında daha geniş bir rolün, bu tür uluslararası işbirliklerini nasıl etkileyeceğini görmek ilginç olacaktır. Özel sektörün uzay araştırmalarına girişinin bir yararı, ekonominin büyümesine katkıda bulunacak yüksek teknoloji şirketlerinin, yatırım için değerli hedefler olarak kabul edilmesi olmuştur.

Anlaşma, bir sonda veya uyduyu başlatan bir devletin, kazalar meydana geldiğinde tazminat ödemekle yükümlü olduğunu söylüyor. Ancak, uzay araştırmalarının maliyeti astronomik ve fakir ülkelere zarar veriyor, bu da onları ticari fırlatıcılara giderek daha fazla bağımlı hale getiriyor. Ama eğer özel bir şirket, daha sonra uzayda bir zarara neden olan bir nesneyi başlatırsa, mücadele eden ekonomi tasarıyı almak zorunda kalacak. Bu nedenle anlaşmanın özel şirketleri daha sorumlu hale getirmek için güncellenmesi gerekebilir.

Geleceğe bakacak olursak, Sivil Havacılık Otoritesinin genişletilmiş bir versiyonuna ihtiyaç duyulacak, Dünya üzerinde ve gezegenler arası ve oradaki rotaları, fırlatılanları ve inişleri yönetip kontrol etmeliyiz. Hava ve deniz yolculuğunun tüm güvenlik ve güvenlik hususları, büyük ölçüde gelişmiş bir seviyede uzay yolculuğu ile ilgili olacaktır, çünkü maliyetler ve riskler çok daha yüksektir. Bir uzay aracının çökmesi veya iki uzay aracının çarpışması durumunda sağlam ve iyi anlaşılmış protokoller olmalı. Korsanlık ya da kaçırma olasılığından bahsetmiyorum. Tüm bunlar biraz kasvetli gelebilir, çizgi keşfinden öfkeyi ve cızırtıyı alabilir, ancak derin cepleri olanların ötesinde vatandaşlar için uzay yolculuğu dönemini açan gerekli bir gelişme olacaktır. Özgün uzay yarışı, aşağıdakiler de dahil olmak üzere, düşünsel teorik mühendislerin fikir ve becerilerinden kaynaklandı: Robert H Goddard, Werner von Braun, Konstantin E. Tsiolkovsky … İkinci uzay ırkının yeni nesil girişimciler tarafından yönlendirildiğini düşünmek çok uzağında mı? Bezos, Branson ve Musk dahil? Durum böyleyse, o zaman, mekân çabalarının peşinde koşan ana etken unsurun, zenginlik sahibi olmaması umarım, ama bu vizyon, yaratıcılık ve insanın iyileştirilmesi için bir istek, ana itici güçlerdir.