Kentsel bahçecilik Nedir?

Kentsel bahçeciliğin Sorunları Nelerdir?

Artan küresel nüfusun yarısından fazlası artık şehirlerde ve kasabalarda bir çok ülkede % 80’i aşıyor. Sonuç olarak, çoğu insan artık gıda üretiminden fiziksel olarak uzaktadır.

Kentsel bahçecilik şehirlerde ve kasabalarda meyve ve sebze yetiştirmek biyolojik çeşitliliği destekleyebilir ve sağlığı ve refahı iyileştirebilir. Ayrıca, kentsel nüfusu gıda üretimiyle yeniden ilişkilendirebilir ve gıda güvenliğine potansiyel olarak önemli bir katkı sağlayabilir.

Tahsisler bireylere meyve ve sebze yetiştirmek için kiralanan araziler kentsel gıda üretiminin artmasında kilit rol oynayabilir. Araştırmalar, 1950’lerde bu yana önemli bir düşüş görseler de, tahsislerin yerel gıda güvenliğine hala önemli bir katkı sağladığını gösteriyor. Bu katkıyı büyük ölçüde artırma potansiyeli de var.

COVID-19 salgını sırasında, daha fazla insan kendi ürünlerini yetiştirmeye başladı ve yerel yetkililer, tahsis parselleri için artışlar gördü. Bunun nedeni muhtemelen insanların evde daha fazla zaman geçirmesi ve belki de küresel gıda sisteminin kırılganlığının daha fazla farkında olmasıdır.

Taze meyve ve sebzelere erişim, herhangi bir ülkenin sağlık ve gıda güvenliğinin anahtarıdır, ancak ülkeler artık mahsulleri topluma ulaştırmak için karmaşık küresel tedarik zincirlerine güveniyor. Kentsel bahçecilik, yerel olarak ve talep noktasına yakın gıda üreterek yerel meyve ve sebze arzını artırmak için kullanılabilir. Bu aynı zamanda, COVID-19 pandemisinin başlangıcında görülenlere benzer gelecekteki gıda şoklarına yanıt olarak şehirlerde ve kasabalarda yaşayan insanlara meyve ve sebze tedarikinin dayanıklılığını da artıracaktır.

Birçok ülkede, kentsel bahçecilik üretiminin çoğu hane halkı düzeyindedir. Bahçelerde, tahsislerde veya topluluk yetiştirme alanlarında gerçekleşir. İkinci dünya savaşı sırasında, hane halkları, tahsisatlar ve bahçelerdeki değere göre meyve ve sebzelerin % 18’ini büyüttü . Ancak tahsisler için ayrılan arazi miktarı o zamandan beri önemli ölçüde azaldı.

1950’ler ile günümüz arasında tahsisli arazide % 65’lik bir azalma olduğunu göstermektedir. Bu azalma eşit bir şekilde gerçekleşmemiştir. En yoksun topluluklar, en az mahrum bırakılanlara kıyasla sekiz kat daha fazla tahsis kaybıyla karşı karşıya kaldılar. Bu, toplulukların yeterli yiyeceğe sahip olmama riskinin en fazla olduğu bölgelerde yiyecek yetiştirme yeteneğinin kaybıdır.

Tüm zamanların en düşük seviyesinde olmasına rağmen, şehirlerin nüfusunun meyve ve sebze onların tavsiye edilen beş porsiyon% 3 beslemek için yeterli yiyecek üreten bulundu. Tahsisler şu anda şehrin mevcut yeşil alanının% 2’sinden azını oluşturuyor. Mevcut tahsislere ek olarak, şehrin yeşil alanlarının% 11’inin bu tür bahçecilik için uygun olduğunu ve% 4’ünün topluluk bahçeleri için uygun olduğunu gösterdi.

Nüfusunun üçte birini yılda beş kez besleyebilir, ancak açıkça bu arazinin tamamı kentsel bahçecilik için kullanılamaz veya kullanılmamalıdır. Bunun sadece beşte biri bu amaçla kullanılsaydı, şehir nüfusunun% 7’sini günde beşini besleyebilir, bu da mevcut hükmü iki katından fazla artırabilir.

Bahçecilik üretimini genişletmek için açık bir potansiyel olduğunu göstermiştir. Bu uygulama için herhangi bir arazi dönüşümünün şehirler ve kasabalar arasında eşit bir şekilde yapılması da önemlidir, böylece dezavantajlı bölgeler daha zengin alanlar kadar alan kazanır. Kentsel bahçeciliğin genişlemesini yönlendirebilecek veya sınırlayabilecek sorunları anlamak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır. Bunlar, rekreasyon ve bahçecilik gibi şehirlerde yeşil alan için rekabet eden talepler arasındaki dengeleri anlamayı içerir.

İnsanların kent bahçeciliğini benimsemesini engelleyebilecek faktörleri anlamak ve faydaları konusunda farkındalık yaratmak da çok önemlidir.

Bu, insanları gıda yetiştirmenin sağlık ve esenlik kazanımları hakkında bilgilendirmeyi ve insanları kentsel bahçeciliğe teşvik etmek için eğitim sağlamayı içerebilir.