Yalnızlık Sağlığımızı nasıl Etkiler?

Yalnızlık Sağlığımızı nasıl Etkiler?

Yalnız yaşlı insanlarda, yalnızlık ve sosyal izolasyonun sağlığa ve ömüre olan potansiyel olarak zararlı etkileri iyi bilinmektedir. Örneğin 2013’te yalnızlık, stres hormonları ve bunun da kalp hastalığı, diyabet, hatta intihar girişimleri riskini artırabileceğini bir araştırma yapıldı.
Terk edilmiş, ayrılmış veya arkadaşlıktan ayrılmış yaşlı insanlar arasında, banyo, yemek hazırlama gibi günlük aktiviteleri yapma olanağı azalmış kişilere göre sosyal açıdan bireyler arasında uykusuzluk, anormal bağışıklık tepkileri ve hızlanan gerileme kanıtlarına yer verdi: ”

Araştırma bu konularda ilerledikçe bilim adamları, yalnızlık ve tecritin sağlık üzerindeki etkileri konusunda daha net bir anlayış kazanmaktadır. Ayrıca, kimlerin en çok etkilenmesi muhtemel olanları ve hangi tür müdahalelerin ilişkili riskleri azaltabileceği gibi faktörleri araştırıyorlar.
yalnızlık ise izolasyonun öznel algılanmasını içeriyor – kişinin arzulanan ve gerçek sosyal bağlantı düzeyi arasındaki tutarsızlık” .

Aynı şekilde, insanlar çok sayıda insan tarafından çevrelendiğinde bile, özellikle ilişkiler duygusal olarak tatmin edici değilse yalnız hissetmektedir. Gerçekten, San Francisco Kaliforniya Üniversitesi’ndeki Dr. Carla Perissinotto ve meslektaşları, 2012 ‘de çoğu yalnız bireyin evli olduğunu, diğerleriyle yaşadığını ve klinik olarak depresyonda olmadığını bildirmiştir.
Holt-Lunstad, “Evlenmek önemli bir risk” sözleriyle “tüm evlilikler mutlu değildir. İlişkilerin kalitesini yalnızca varlığı veya miktarı değil göz önüne almalıyız “dedi.
Geriatrik psikiyatrist ve Boston’daki Brigham ve Kadın Hastanelerinde nörolojide araştırmacı Dr. Nancy J. Donovan’ın yaptığı bir röportajda “Yalnızlık ile sosyal etkileşim arasında bir korelasyon var, ancak herkes için değil. Başkalarıyla daha fazla etkileşime girmesi gereken yalnız insanlara önermek basit olabilir. ”

Belki de eşit derecede şaşırtıcı olan, yaşlı yetişkinlerin aramızda en yalnız olmadığı bulgusudur. Yalnız yaşlılık üzerine yapılan çalışmaların birçoğu yaşlı insanlara baktıysa da, meslektaşları ile birlikte 3.4 milyon kişiyi kapsayan 70 çalışmayı analiz eden Dr. Holt-Lunstad, ergenlik çağındaki gençlerin ve genç erişkinlerin yalnızlığa maruz kaldıklarını söyledi;
Chicago Üniversitesi Ulusal Görüş Araştırma Merkezi’nden kıdemli araştırmacı bilim adamı Louise Hawkley’e göre, “Bir şey olursa, yalnızlığın yoğunluğu genç erişkinlikten orta yaşa doğru azalır ve en yaşlı yaşlara kadar tekrar yoğunlaşmaz”. Yaşlı Yetişkinlerin yüzde 30’u Ulusal Sosyal Yaşam, Sağlık ve Yaşlanma Projesi verilerine göre oldukça sık yalnız hissediyor.
Holt-Lunstad, “65 yaşın altındaki insanlar için 65 yaşın üstündeki insanlardan daha güçlü riskler gördük” dedi. “Yaşlı yetişkinler, yalnızlık ve sosyal izolasyonun tek odak noktası olmamalıdır. Bunu her yaş için konuşmalıyız. ”

Ayrıca, yalnızlık mı yoksa sosyal izolasyonun sağlık ve uzun ömür üzerinde daha güçlü bir etkisi olup olmadığı kesin değilken, “sosyal bağlantıları temel bir insan ihtiyacı olarak kabul edersek, o zaman bile sosyal olarak izole edilme riskini düşüremeyiz insanlar kendilerini yalnız hissetmez “dedi.
Yalnızcılığın Alzheimer hastalığının klinik öncesi bir işareti olabileceğini düşündüren yeni bir bulgudur. Donovan ve arkadaşları, toplulukta yaşayan 79 bilişsel normal erişkin bireyin Harvard Yaşlanma Beyin Araştırması verilerinden yararlanarak, yalnızlık ve beyindeki amiloid miktarı üzerine üç soruluk bir değerlendirmede katılımcıların skorları arasında bir bağlandı bulular. Amiloid birikimi, Alzheimer hastalığının ana patolojik işaretidir.

Bu çalışmada, yalnızlık, insanların sosyal ağlarının veya sosyal faaliyetlerinin kapsamı ya da hatta sosyoekonomik statüleriyle ilişkili değildir. Bununla birlikte, bu yılın başlarında Geriatrik Psikiyatri Uluslararası Dergisinde yayınlanan 50 yaş ve üstü erişkinlerin başka bir çalışmada Dr. Donovan ve birlikte yazarlar, yalnızlığın, 12 yıllık bir süre boyunca kötüleşen bilişsel işlevle bağlantılı olduğunu bildirmişlerdir; oysa başlangıçta zayıf bilişsel fonksiyon artan yalnızlığa yol açmadı.
Araştırmacılar bulgularını daha yakından incelediğinde, nispeten hafif depresyondaki depresyonun bile bilişsel gerileme riski üzerindeki yalnızlıktan daha büyük bir etkisinin olduğunu keşfettiler.
Dr. Donovan ve arkadaşları, “Normal bilişten hafif kognitif bozukluklara ilerlemeye ve hafif bilişsel bozukluklardan bunama hastalığına ilerlemeye ilişkin daha büyük depresif belirtilerle ilgili güçlü kanıt var” diyerek bulgularını ve diğerlerinin bulgularından yola çıkarak. Yalnızlığın yanı sıra düşük dereceli ve daha ciddi depresyonun beynin üzerinde benzer patolojik etkilere sahip olabileceğini önermişlerdir.

Bütün bunlar, bilişsel düşüşü ve diğer olumsuz sağlık etkilerini önlemeye yardımcı olmak için yalnızlığın ve toplumsal izolasyonun nasıl engelleneceği sorununu ortaya çıkarmaktadır.
Yalnız veya sosyal olarak izole edilmiş yetişkinler için bir öneri, bir ders almak, gönüllü çalışmak ve üst düzey bir merkeze katılmaktır. Yalnız biriyle düzenli olarak görüşen bir gönüllü tarafından bire bir arkadaşlığa ihtiyaç duyar . Bu tür programlar, depresyon ve anksiyete ölçümlerinde ılımlı bir iyileşme gösterebilirken, uzun vadeli önemi bilinmiyor.

Laurie Theeke tarafından West Virginia Üniversitesi Hemşirelik Yüksek Okulu tarafından yalnızlığa karşı koymak için bir bilişsel davranış terapisinin bir şeklidir.
Bununla birlikte, böyle bir yaklaşımın, ülke çapında yalnız yetişkinlerin bilişsel yeniden yapılandırılması ihtiyacını karşılayacak kadar büyük ölçekte pratik olacağı şüpheli.